Na Okinawie, powstał przed około 560 laty organizm państwowy pod nazwą „Unia trzech gór", którego przywódca —Shopashi — dla pełnego panowania nad trzema regionami wyspy, zakazał noszenia wszelkiej broni. Pokój trwał 200 lat, aż do dnia gdy potężny japoński klan Tozuka podbił wyspę. Stało się to w 14 roku ery Keicho, tj. w 1609 roku. Nowy rząd rozbroił całkowicie mieszkańców Okinawy. Dwukrotnie zostali pozbawieni prywatnej broni mieszkańcy wyspy co zmusiło ich do znalezienia środka obrony bez broni i doprowadziło do doskonalenia umiejętność walki gołymi rękami.
Metody walki bez broni rozwijały się więc na Okinawie bardzo żywo i „chiński boks" był nauczany metodycznie i doskonalony. Nazwy tej sztuki były różne. Trzy najczęściej używane to: Okinawa-te, tode i karate. Stosowanie atemi zdominowało inne metody walki bez broni, ponieważ pozwalało wykorzystywać różne części ciała (pięści, stopy, łokcie) w walce w półdystansie; tak jak białą bronią.
W czasach feudalnych wszystkie metody walki utrzymywane były w sekrecie, a na Okinawie tendencja ta była szczególnie głęboka, jako że nauczanie sztuki walki musiało być utrzymywane w absolutnej tajemnicy przed reżimem Tozuki.
Fakty te nie wyjaśniają oczywiście całkowicie braku pisanego dokumentu oraz tak głębokiej konspiracji w długim przecież okresie.