Kihon - oznacza po japońsku podstawy - w Karate to trening technik podstawowych, postaw i pojedynczych układów technik, zazwyczaj ćwiczonych w miejscu, "w powietrzu", z udziałem partnera lub bez. Te same techniki ćwiczone i powtarzane są na każdym treningu kilkadziesiąt razy, gdy trenujemy przez kilka lat, to dopiero po ciężkich i długotrwałych treningach można daną technikę opanować prawidłowo, niejako ją "zautomatyzować". Do tego służy kihon.
Podobnie jak dom buduje sie od fundamentów, nie zaś od komina, tak w karate, aby przejść do walki, trzeba najpierw poznać podstawy. Na kihon składają się postawy (dachi), pozycje rąk (kamae-te), pchnięcia (tsuki), uderzenia (uchi), bloki (uke), nakrycia (tensho), kopnięcia (keri), techniki obrotowe (kaiten-waza), techniki z wyskoku (tobi-waza), podcięcia (kari), rzuty (nage), techniki walki w leżeniu i przysiadzie (ne-waza), umiejętność padania (ukemi-waza) oraz techniki ucisku na punkty witalne (kyusho).
Charakterystyczną cechą karate jest używanie nóg, jako środka walki, czego nie spotyka się w tradycyjnych sztukach walki np. w boksie. Poprzez fakt, iż naturalna funkcja nóg jest czynnością lokomocyjną, noga jest bardziej niewygodna w zastosowaniu, jako środek walki w porównaniu z ramieniem. Jednakże jest ona dużo silniejsza od ramienia. Dzięki swej większej długości może być użyta w ataku z większej odległości. Ogólnie przyjmuje się, iż noga posiada trzy razy większą moc niż ramię. Początkujący tracą często równowagę w trakcie pierwszych kopnięć.
Należy więc pamiętać o trzech bardzo ważnych elementach:
- utrzymaniu środka ciężkości w osi ciała,
- właściwym balansie bioder,
- wykonaniu kopnięć z odpowiednią szybkością z jednoczesnym cofnięciem nogi natychmiast po wykonaniu ataku.
Karateka musi troszczyć się o swoje ciało, gdyż staje się ono dla niego narzędziem walki.
Metodą, która zmienia pięści i stopy w środek walki jest właśnie kihon.
Od dawna i już we wszystkich japońskich sztukach walki podkreślano niezwykłe ważną roli bioder i brzucha, w prawidłowym zachowaniu równowagi w czasie wykonywania uderzenia i podczas poruszania się, a także w koordynacji pracy, mięśni dla uzyskania pożądanego ruchu. Biodra i brzuch stanowią ważny łącznik między siłą nóg i rąk, pozwalający przenosić energię i zachować pożądaną równowagę ciała.
Ogrmone znaczenie, jako czynnik potęgujący napięcie mięśni ma również wydech (w przeciwieństwie do wdechu, który przyczynia się do rozluźnienia mięśni). Ćwiczenia oddechu są więc jednym z najbardziej istotnych punktów treningu karate. Oprócz uaktywniania układu oddechowego wzmacniają one dolne partia brzucha - w efekcie ćwiczenia oddechowe karate są ćwiczeniami mięśni brzucha. A ponieważ prawidłowe wykonanie jakiejkolwiek techniki karate łączy się z odpowiednim napięciem mięśni i skoncentrowaniem energii w ułamku sekunda oba te czynniki można wesprzeć poprzez właściwe techniki oddychania. Regulacja oddechu jest też niezbędna dla przywrócenia normalnego rytmu oddychania po wykonaniu dużego wysiłku.
W karate przykładem właściwego użycia kontrolowanego oddechu jest Kiai. Kiai jest przenikliwym okrzykiem wychodzącym z dolnej partii brzucha i porównywane jest z pomrukiem atakującego tygrysa. Krzyk ten powoduje zwiększenie pewności siebie oraz poprawia skuteczność techniki, a także, jeśli wykonany jest we właściwym momencie, przyczynia się do osłabienia pewności siebie przeciwnika, a nawet może spowodować u niego szok, jeśli wykonany jest prawidłowo. Kiai pomaga też atakującemu w "oczyszczaniu się" z wszelkich myśli i poświęceniu się całkowicie wykonywanej technice. Siła Kiai może być tak wielka, iż mistrzowie karate są w stanie użyć jej do powstrzymania przeciwnika.