Kumite znaczy po japońsku spotkanie dłoni - tym określeniem w Karate nazywamy walkę i jest to najtrudniejszy rodzaj treningu. Jiyu-kumite (wolna walka) jest najbardziej zaawansowaną formą karate - jego esencją.

Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie bowiem były realia w których karate powstawało i takie, życiowe potrzeby przed nim stawiano. Nie było więc w tej walce żadnych ograniczeń typu strefy wyłączonej z ataku, zakazanych uderzeń czy markowania ciosów i wydaje się to być naturalne, jeżeli zważyć, iż napastnik, przed którym bronił się adept karate musiał być conajmniej skutecznie obezwładniony aby swego ataku dalej nie kontynuował.

Stare sztuki walki pozostały na arenie, lecz w nowej szacie. Z starojapońskiego jiu-jitsu powstało judo, z walki samurajskim mieczem ken-jitsu narodziło sie kendo, a z karate-jitsu - karate-do. Naczelną myślą przy przepojeniu tych dyscyplin duchem Zen, było stworzenie płaszczyzny sztuki dla praktyki powyższych metod walki. Walka stała się inna - bezpieczeństwo przeciwnika stało sie naczelnym motywem przy ustalaniu zasad konfrontacji. W judo pojawiła sie mata, w kendo ostra katana została zastąpiona bambusowymi shinai. A karate? Problem pozostaje właściwie otwarty do dnia dzisiejszego.

W karate shotokan dopuszcza się atak na głowę i szyję, zakładając jednak, że uderzenia nie powinny dochodzić do ciała przeciwnika, ale muszą być precyzyjnie zatrzymane przed celem. Najważniejszą powierzchnię uderzeniowa w karate stanowi pięść. Dużą wagę należy przykładać do nauki prawidłowego zaciskania pięści. Nieprawidłowo zaciśnięta pięść, grozi uszkodzeniem ręki podczas uderzania w worek czy w walce. Charakterystyczną cechą karate jest używanie nóg, jako środka walki, która jest dużo silniejsza od ramienia.